പ്രസവാനന്തരലോകവും പരലോകവും: ഒരു മറുപടി

ഒരമ്മയുടെ ഗർഭപാത്രത്തിലെ രണ്ട് ശിശുക്കൾ തമ്മിലുള്ള ഒരു സംഭാഷണം വായിക്കാനിടയായി. ശിശുക്കളിലൊരാൾ വിശ്വാസിയും മറ്റേയാൾ യുക്തിവാദിയും ആണ്. ഇപ്രകാരമാണ് സംഭാഷണം-

In a mother’s womb were two babies. One asked the other: “Do you believe in life after delivery?”

The other replied, “Why, of course. There has to be something after delivery. Maybe we are here to prepare ourselves for what we will be later.”

“Nonsense” said the first. “There is no life after delivery. What kind of life would that be?”

The second said, “I don’t know, but there will be more light than here. Maybe we will walk with our legs and eat from our mouths. Maybe we will have other senses that we can’t understand now.”

The first replied, “That is absurd. Walking is impossible. And eating with our mouths? Ridiculous! The umbilical cord supplies nutrition and everything we need. But the umbilical cord is so short. Life after delivery is to be logically excluded.”

The second insisted, “Well I think there is something and maybe it’s different than it is here. Maybe we won’t need this physical cord anymore.”

The first replied, “Nonsense. And moreover if there is life, then why has no one has ever come back from there? Delivery is the end of life, and in the after-delivery there is nothing but darkness and silence and oblivion. It takes us nowhere.”

“Well, I don’t know,” said the second, “but certainly we will meet Mother and she will take care of us.”

The first replied “Mother? You actually believe in Mother? That’s laughable. If Mother exists then where is She now?”

The second said, “She is all around us. We are surrounded by her. We are of Her. It is in Her that we live. Without Her this world would not and could not exist.”

Said the first: “Well I don’t see Her, so it is only logical that She doesn’t exist.”
To which the second replied, “Sometimes, when you’re in silence and you focus and you really listen, you can perceive Her presence, and you can hear Her loving voice, calling down from above.”

കണ്ടില്ലേ? സംഭാഷണത്തിനൊടുവിൽ യുക്തിവാദി പരാജയപ്പെടുന്നു. അയാള് പാറേപ്പള്ളീല് പോയി ധ്യാനം കൂടുന്ന രംഗം കൂടി ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ ഗംഭീരമായേനെ ;)

ഇനി ചെറിയൊരു അവലോകനം: വിശ്വാസമെന്ത് അവിശ്വാസമെന്ത് എന്നറിയാത്ത രണ്ട് ഭ്രൂണങ്ങൾക്ക് വേണ്ടി വിശ്വാസിയായ ഒരാൾ അപ്പുറവും ഇപ്പുറവും നിന്ന് സംസാരിക്കുമ്പോൾ സംഭവിക്കുന്ന എല്ലാ ലോജിക്കൽ ഫാലസികളും അടങ്ങിയ രസകരമായ ഒരു സംഭാഷണമാണിത്. ഇത്തരം സംരംഭങ്ങളുടെ പൊതുസ്വഭാവം പരിശോധിച്ചാൽ മനസിലാവുന്ന ഒരു കാര്യം, വിശ്വാസി ആദ്യം അവിശ്വാസിയുടെ വാദം ഉണ്ടാക്കിയെടുക്കുകയും എന്നിട്ട് അതിനെതിരേയുള്ള സ്വന്തം വാദം അവതരിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യും എന്നതാണ്. മറിച്ച് എന്നെപ്പോലുള്ള അവിശ്വാസികൾ (അല്ലെങ്കിൽ യുക്തിപ്രചാരകർ) പൊതുവേ ചെയ്യുന്നത് വിശ്വാസികൾ സ്ഥിരം പറയുന്ന വാദങ്ങൾക്ക് എതിർവാദം അവതരിപ്പിക്കുക എന്നത് മാത്രമായിരിക്കും.
ഗർഭാശയത്തിലെ അവസ്ഥയെ ഇഹലോകമായും പ്രസവാനന്തരജീവിതത്തെ പരലോകമായും കണക്കാക്കിയുള്ള പ്രസ്തുത സംഭാഷണം ഏതാണ്ട് രണ്ട് ലക്ഷത്തോളം പേര് രോമാഞ്ചപുളകിതരായി ഷെയർ ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. അതിന് കാരണം തീർച്ചയായും അതവരെ സന്തോഷിപ്പിക്കുന്നു എന്നതാകണം. പരലോകജീവിതത്തെ പുച്ഛിക്കുന്ന യുക്തിവാദികളെ മലർത്തിയടിക്കുന്ന ഈ സംവാദം വിശ്വാസിയ്ക്ക് വിജയാഹ്ലാദം സമ്മാനിയ്ക്കുന്നു. നോക്കൂ, യുക്തിവാദിശിശു ഉടനീളം പരിഹാസ്യമായ വാദമാണ് ഉന്നയിക്കുന്നത്, അല്ലേ?

ഇനി ചോദ്യം- യുക്തിവാദി ശിശുവിന്റെ വാദം എന്തുകൊണ്ടാണ് പരിഹാസ്യമായി മാറുന്നത്? സിമ്പിൾ- എല്ലാവർക്കും അറിയുന്ന, പച്ചയായ യാഥാർത്ഥ്യമായ പ്രസവാനന്തരലോകം ഇല്ലാന്ന് അയാൾ പറയുന്നു. അതുകൊണ്ട് അയാൾ പരിഹാസ്യനാകുന്നു, അല്ലേ?

വെയ്റ്റ്! ഒരു മിനിറ്റ്. ആ വാദം എല്ലാവർക്കും പരിഹാസ്യമായി തോന്നുമോ? നമുക്ക് തോന്നും, കാരണം നമ്മളെല്ലാം പ്രസവാനന്തരലോകത്ത് ജീവിക്കുന്നവരാണ്, അതുകൊണ്ട് നമുക്കത് അത്രയും ഉറപ്പുള്ള കാര്യമാണ്. നമുക്കത്രയും ഉറപ്പുള്ള കാര്യം ഒരാൾ നിഷേധിക്കുമ്പോൾ അത് പരിഹാസ്യമായി നമുക്ക് തോന്നുന്നത് സ്വാഭാവികം. പക്ഷേ ഗർഭപാത്രത്തിൽ വച്ച് ഇങ്ങനെയൊരു സംവാദം നടന്നാൽ അവിടത്തെ വിശ്വാസി ശിശുവിന് മറ്റേയാളുടെ വാദത്തിൽ ഇപ്പോൾ നമുക്ക് തോന്നുന്ന പരിഹാസ്യത അനുഭവപ്പെടുമോ? സാദ്ധ്യതയില്ല, കാരണം പ്രസവാനന്തരലോകം ഉണ്ടെന്ന് ഉറച്ച് വിശ്വസിക്കാൻ പോന്ന തെളിവുകളൊന്നും അയാൾക്ക് ലഭ്യമല്ല. ഇനി അഥവാ ലഭ്യമാണെങ്കിൽ, കൂടെയുള്ള യുക്തിവാദി ശിശുവിനും അതേ തെളിവുകൾ ലഭ്യമാകും. അയാളത് പരിശോധിച്ച് അതിനെക്കുറിച്ച് കൂടുതൽ മനസിലാക്കാനുള്ള ശ്രമത്തിലുമായിരിയ്ക്കും. അപ്പോൾ ഈ സംഭാഷണം തന്നെ അപ്രസക്തമാകും.

പ്രസവാനന്തരലോകം വിശ്വാസിയും അവിശ്വാസിയും ഒരുപോലെ അറിയുന്ന യാഥാർത്ഥ്യം ആണ്. അതിനെ ആരെങ്കിലും സംശയിച്ചാൽ അമ്മയുടെ ഗർഭപാത്രത്തിന് പുറത്ത് നിലനിൽക്കുന്ന ഒരു ലോകത്തിന് എണ്ണിയാലൊടുങ്ങാത്തത്രയും തെളിവുകൾ ചൂണ്ടിക്കാട്ടാനുണ്ട്. എന്നാൽ പരലോകത്തെക്കുറിച്ച് ആധികാരികമായി സംസാരിക്കുന്ന വിശ്വാസിയോട് അതിന് തെളിവ് ചോദിച്ചാൽ ഒന്നുകിൽ ഏതെങ്കിലും പുസ്തകം ചൂണ്ടിക്കാണിക്കും, അല്ലെങ്കിൽ കൊഞ്ഞനം കുത്തുകയോ ഒഴിഞ്ഞുമാറുകയോ ചെയ്യും. ഒരമ്മ, തന്റെ വയറ്റിൽ കിടക്കുന്ന ഒന്നമറിയാത്ത രണ്ട് കുഞ്ഞുങ്ങളിൽ ഒരാൾക്ക് മാത്രം പ്രസവാനന്തരലോകത്തെക്കുറിച്ച് പറയുന്ന പുസ്തകം കെട്ടിയിറക്കിക്കൊടുക്കുന്നത് ആലോചിച്ചുനോക്കൂ :) (കുഞ്ഞ് ആ ഭാഷ എങ്ങനെ മനസിലാക്കും എന്ന ചോദ്യം അവിടെ നിൽക്കട്ടെ) മറ്റേയാളിന് യാതൊരു സൂചനയും നൽകാതിരിക്കുകയും പുസ്തകം കിട്ടിയ ശിശു പറയുന്നത് കണ്ണുമടച്ച് വിശ്വസിച്ചോട്ടെയെന്ന് ധരിയ്ക്കുകയും ചെയ്യുന്ന അമ്മയുടെ നീതിബോധത്തെക്കുറിച്ച് ആലോചിച്ചുനോക്കൂ :) ഇതൊക്കെ പോട്ടെ, പ്രസവിച്ച ശേഷം തന്റെ അസ്തിത്വത്തെ അവിശ്വസിച്ച സ്വന്തം കുഞ്ഞിനെ നരകത്തീയിലിട്ട് പൊരിയ്ക്കുകയും മറ്റേയാളിനെ താലോലിയ്ക്കുകയും ചെയ്യുന്ന അമ്മയുടെ സാമാന്യബോധത്തെക്കുറിച്ച് ആലോചിച്ച് നോക്കൂ :) നല്ല പഷ്ട് അമ്മയായിരിയ്ക്കും അത്.

ഇനി ആലോചിച്ചിട്ട് ആ ലോജിക്കിൽ പ്രത്യേകിച്ച് കുഴപ്പമൊന്നും കാണുന്നില്ലെങ്കിൽ എത്രയും വേഗം മേൽപ്പറഞ്ഞ സംഭാഷണം സന്തോഷപൂർവം ഷെയർ ചെയ്യൂ. പരലോകത്തിന്റെ ഗേറ്റിൽ നിങ്ങൾക്കായി ബിരിയാണി കൊടുക്കുന്നുണ്ട്.