കോലാഹലം

It was long before we met last Its just now we meet next It was much more that we'd shared Its too little we share now It was too hard to miss you It is so sweet to see you now But, why didn't you return my smile? You never knew what I longed for You never knew how I did without you You never knew how hard the waiting was You never heard how I prayed to see you again You never saw how I wandered for you Is it because of that you didn't return my smile? I don't know how you felt my presence I don't know how you feel on seeing me I don't know whether you remember me I don't know whether you ever remembered me I don't know whether you wanted me But I do know I waited for you So please return my smile

എവിടെയോ ആര്‍ക്കോ പിഴച്ചിരിക്കുന്നു. ചോദ്യങ്ങളും ഉത്തരങ്ങളും... ഇനിയും എത്രയോ കാതങ്ങള്‍ മുന്നിലേക്ക്‌ നീണ്ടു കിടക്കുന്ന ഭാവിയുടെ അനിശ്ചിതമായ ചതുപ്പുനിലം... പിച്ചവെക്കാന്‍ പഠിച്ചു എന്ന ആത്മവിശ്വാസം പോലും കൈമുതലായി ഇല്ലാതെ ആ ചതുപ്പില്‍ നൃത്തം ചെയ്യാന്‍ പ്രേരിപ്പിക്കപ്പെടുകയാണ് ഞാന്‍. അവിടെ മണിമാളികകള്‍ പണിതുയര്‍ത്താനുള്ള പദ്ധതികള്‍ തയാറാക്കാന്‍ ആവശ്യപ്പെടുകയാണ് എല്ലാവരും. ഒഴുകലിലും ഒഴുക്കലിലും എനിക്കുകൂടി പങ്കുള്ള കണ്ണീര്‍ മഴയ്ക്ക്‌ അകമ്പടി നല്‍കുന്ന വിദ്യുത് സീല്‍ക്കാരത്തില്‍ ചെവിപൊത്തി, ആ ജലനൂലുകള്‍ അവ്യക്തമാക്കിയ വിദൂരതയില്‍ എവിടെ നിന്നോ വരുന്ന ഞാന്‍ കേള്‍ക്കേണ്ട ആ ദീന രോദനത്തിന് പുറം തിരിഞ്ഞു നില്‍ക്കട്ടെ ഞാന്‍. പണ്ടേ ചുവടു പിഴച്ചു പോയെങ്കിലും മനസ്സ് ഇന്നും തളരാതെ തുടരുകയാണ് താണ്ഡവം. ഇനിയും കെട്ടിച്ചമയം അണിഞ്ഞുള്ള അഭിനയമത്സരം അവസാനിക്കുമ്പോള്‍ രംഗം ഏതെന്നോ കാണികള്‍ ഏതെന്നോ, രംഗമോ കാണികളോ ഉണ്ടോ എന്നുപോലുമോ അറിയാതെ അഭിനയം അവസാനിപ്പിക്കേണ്ടി വരുന്ന ദുര്യോഗം വീണ്ടും നേരിട്ടേക്കാം. ജനിച്ചുവെന്ന എന്റെ കുറ്റത്തിന് ജീവിക്കുന്നു എന്നതാകട്ടെ ശിക്ഷ.

വളരെ നാളത്തെ ഔദ്യോഗിക പരിചയത്തിനു ശേഷം അന്നാണ് വിശ്വന്‍ സാറുമായി അല്‍പനേരം സംസാരിക്കാന്‍ അവസരം കിട്ടിയത്. "വിഷ്ണു വല്ലാതെ അപ്സെറ്റ്  ആണെന്ന് തോന്നുന്നു", ഞാന്‍ സംസാരിച്ചു തുടങ്ങിയപ്പോഴേ വിശ്വന്‍ സര്‍  പറഞ്ഞു. "അതെ സര്‍ ... എന്റെ ഏറ്റവും അടുത്ത സുഹൃത്ത് ശരത്ത് കഴിഞ്ഞ ആഴ്ച മരിച്ചു പോയി... സത്യത്തില്‍ എന്റെ ഒരേ ഒരു ആത്മാര്‍ത്ഥ സുഹൃത്ത് എന്ന് പറയാവുന്ന ആളായിരുന്നു അവന്‍." "ഓ...ഐ സീ..." "എന്റെ എല്ലാ വിഷമങ്ങളും ഞാന്‍ അവനോടു പറയുമായിരുന്നു. മറ്റെല്ലാവരോടും ഞാന്‍ അല്പം ഡിസ്ടന്‍സ് സൂക്ഷിക്കാറുണ്ട്." "വിഷ്ണുവിന്റെ ജീവിതത്തില്‍ അങ്ങനെ എടുത്തു പറയത്തക്ക വിഷമങ്ങള്‍...?" ഞാന്‍ അല്‍പ നേരം മൌനിയായിരുന്നു. "വിഷ്ണുവിനെക്കാള്‍ കുറെ കൂടുതല്‍ ലോകം കണ്ടതിന്റെ പേരില്‍ ഞാന്‍ ഉപദേശിക്കുമോ എന്നാ ഭയം വേണ്ട. നമ്മള്‍ ഒരാളോട് നമ്മുടെ ദുഃഖങ്ങള്‍ പറയുമ്പോള്‍ നമ്മള്‍ ഉപദേശമല്ല മറിച്ച് ശ്രദ്ധിക്കാന്‍ ഒരാളെയാണ് ആഗ്രഹിക്കുന്നത് എന്ന് എനിക്കറിയാം. എന്നോട് പറയാം." സത്യത്തില്‍ ശരത്തിന്റെ മരണത്തിനു ശേഷം എന്റെ മനോവേദന പറയാന്‍ ഒരാളില്ലാതെ വല്ലാതെ ശ്വാസം മുട്ടി നില്‍ക്

സുദീപിന്റെതും അനുവിന്റെതും തികച്ചും ഔദ്യോഗികമായ പരിചയപ്പെടലായിരുന്നു, കോളേജ് മേറ്റ്സ്. സമാനമായ ചിന്താഗതിക്കാര്‍ ആയതുകൊണ്ടാകണം, അവര്‍ വളരെ പെട്ടെന്ന് അടുത്തു. ഒരു സൌഹൃദം വളരുന്നത് രണ്ടു പേര്‍ക്കിടയിലെ മതിലുകള്‍ ഓരോന്നായി ഇല്ലാതാകുന്നതിലൂടെയാണല്ലോ. വളരെ ഊഷ്മളമായ ഒരു ബന്ധം അവര്‍ക്കിടയില്‍ രൂപപ്പെട്ടു. കോളേജിലെ മറ്റു ആണ്‍കുട്ടികളുടെ കണ്ണില്‍ സുദീപ് തികച്ചും ഭാഗ്യവാന്‍ ആയിരുന്നു. കോളേജിലെ പല ഫസ്റ്റ് ക്ലാസ് കാമദേവന്മാരും അമ്പെയ്തു നോക്കിയിട്ട് കൊള്ളാതെ പോയ ആളാണ്‌ അനു. അനുവിനും സുദീപിനും ഇടയില്‍ ഉള്ള ബന്ധം എന്തായാലും, അവര്‍ ഒരുമിച്ച് നടക്കുന്നതും സംസാരിക്കുന്നതുമൊക്കെ കാണുമ്പോള്‍ അര്‍ഥം വെച്ച ഒന്ന് രണ്ടു മുറി-കോമഡി എങ്കിലും പറയാതെ അവര്‍ക്ക് സമാധാനം കിട്ടില്ല. പക്ഷെ അനുവിന് അതൊക്കെ വെറും തമാശയായി കാണാന്‍ കഴിഞ്ഞിരുന്നു, അതുകൊണ്ട് തന്നെ സുദീപിനും. അങ്ങനെയിരിക്കെയാണ് അനുവിന് വീട്ടില്‍ ഒരു വിവാഹാലോചന  വരുന്നത്. അത് അവള്‍ തികച്ചും കാഷ്വല്‍ ആയി സുദീപിനോട് പറഞ്ഞു എങ്കിലും അന്ന് മുതല്‍ അവള്‍ വല്ലാതെ മൂഡ്‌-ഓഫ്‌ ആയിരുന്നു. എന്ത് പറ്റി എന്ന ചോദ്യത്തിന് അവള്‍ പറഞ്ഞ 'തലവേദന' എന്ന കള്ളം പാതി മനസോടെയ

It was an arid desert I have been walking all along... Alone, tired and so badly lost... I had only heard about love, care, affection and happiness and could never envisage how these things would be. I had even thought these are just imaginations of poetic mind having no counterparts in the real world... It was all of a sudden I came under the cover of a feeling... A motherly affection, a soothing care... For the first time in my life I felt all those poetic imaginations which I had heard about are all real... I was literally in a spree, having got blessings that I had only a collection of dreams and anecdotes about... I saw flowers blooming, birds warbling, angels dancing and beautiful streams meandering along the valley of my thoughts... Did I lose myself in exhilaration? When, I don't remember... After a moment of self-loss in the blink of my eyes, I saw my garden drab with zombies of blooms scattered on ground... There were no singing birds... I saw all my dancing l

I wish I could get a good night's sleep And could get rid of things buried deep. There's not a single wink I can catch, And no egg of good dream that'd hatch. It has been raining all the day, On the shore of my mind's bay. Inside me it has raised a tide, And the demons inside would never hide. On the quag of my heart they dance, And I saunter as if in a trance. On a precarious verge I stand, There's no one around to understand. Not a single smile is thrown at me, And hopes keep crawling down to flee. I wish there were flowers to see, Along my lost way towards a glee. Maybe soon there'll be flowers around, And my epitaph scribbled beside a mound. Through my lost memories time'd sweep, And I shall get the bliss of a dreamless sleep.

All the information we have about ourselves and those around us comes from the analysis of data presented by our own senses, especially the five major senses named touching, seeing, hearing, smelling and tasting. And analysis of these data is done is our brain, whose functionality is guided by a large collection of previous experiences. We already know that our senses got their own limitations. E.g., we can see only a very small portion of the electromagnetic spectrum(visible region), can hear only a limited range of vibrations(audio frequency) and number of smells we can distinguish also has got limits. Now a fundamental question arises: Can we know the truth? How can we trust the information given by obviously flawed sense organs? Okay, let us take it for granted that experiments give results according to predictions. But these 'results' are also interpreted by the same flawed senses! So there is no Absolute Truth. Whereof we cannot speak, thereof we must be silen

Today, it's a whole lot of phantoms around me. People who were stripped off their lives when they were going through important stages in their lives... I am deep packed in a slimy shell, which however hard I try, refuses to break. I wish I could tell someone I am wriggling inside, trying desperately to come out...But not even my sound comes out. I wish someone might come and break this for the time being. But soon I change my mind, lest they get frightened by the quagmire I am standing on. That great man smiles in front of me, he wants me to cheer up and he always wanted me to. But when I look at his smile, the day that smile is going to fade frightens me. He knows he is being eaten up by his own cells, and he is readying himself for a happy departure... I wish for that miracle one of my friends were talking about. That same miracle which when combined with the invincible will of a man, enabled her father to stand up from bed and smile... I wish I could see that miracle since I can

Someone is out there in rain Why are you getting yourself drenched? Get inside, I said. But he didn’t respond. May be there is a storm inside him May be its a mundane bondage that hurts him Anyway, out there in rain, In the darkest hour of night, He is drenching himself. There is lightning outside In the momentary flash of the firmament, I could see the silhouette of the man, who refused to be away from the rain. “Why do you let him to wet? Why making him wait in the rain for the doors to be opened?, somebody asks from darkness “The doors are open, I replied. No response Another lightning flash It was shocking to see the face of the drenched man this time He was myself Now let me utter Yes, the doors are not open And they never have been...

പൊതുവേ സമൂഹത്തില്‍ ഇകഴ്ത്തപ്പെടുന്ന ഒരു സംഗതിയാണ് അഹങ്കാരം. ഒരാള്‍ അല്പം തന്നിഷ്ടം കാണിച്ചാല്‍, മറ്റുള്ളവരുടെ വാക്കിനു വേണ്ടത്ര പ്രാധാന്യം കൊടുക്കാതിരുന്നാല്‍, അല്പം കൂടുതല്‍ ആത്മവിശ്വാസം പ്രകടിപ്പിച്ചാല്‍ ...അങ്ങനെ പലപ്പോഴും സമൂഹം അവനെ 'അഹങ്കാരി' എന്ന് വിളിച്ചു കുറ്റപ്പെടുത്താറണ്ട് . പക്ഷെ ഒരാള്‍ അഹങ്കാരിയായാല്‍ അത് സത്യത്തില്‍ മറ്റുള്ളവരെ ബാധിക്കാറുണ്ടോ? അപൂര്‍വ്വം ചില സന്ദര്‍ഭങ്ങളില്‍ ഒഴിച്ചാല്‍ ഒരാളുടെ അഹങ്കാരം അയാളെ അല്ലാതെ മറ്റാരെയും ഉപദ്രവിക്കാറില്ല. 'pride goes before a fall' എന്ന ആംഗല പഴഞ്ചൊല്ല് അഹങ്കാരിയുടെ 'fall' നെ പറ്റിയാണ് പറയുന്നത്. അങ്ങനെയെങ്കില്‍ സമൂഹം എന്തിനാണ് അവനെ വെറുക്കുന്നത്? അവനോട് സഹതാപമല്ലേ കാണിക്കേണ്ടത്? സത്യത്തില്‍ നാം ഒരു അഹങ്കാരിയെ വെറുക്കുന്നത് അവന്‍ അഹങ്കാരിയായതുകൊണ്ടല്ല. മറിച്ച് അവന്റെ അഹങ്കാരത്തെ നാം നമ്മുടെ അഹങ്കാരത്തോടുള്ള വെല്ലുവിളിയായി കാണുന്നത് കൊണ്ടാണ്. അവനോടു തോന്നുന്ന ഈര്‍ഷ്യ, അഹങ്കാരം എന്ന ദുര്‍ഗുണത്തോട്‌ നമ്മിലെ സദ്ഗുണം കാണിക്കുന്ന പ്രതികരണം അല്ല. മറിച്ച് അവനിലെയും നമ്മിലെയും അഹങ്കാരങ്ങള്‍ തമ്മിലുള്ള വികര്‍ഷണം ആണത്. ഞാ

There were many situations in my life where I thought I am urgently in need of a total reformation of my character. In many of them I even tried to be a different person, with new attitudes, new behaviors, new outlooks etc. But I realized later that there are limits up to which one can change. A person who talks a lot can become one who never talk. But he can never become a man who speaks only moderately. Human mind stays in extremes, that I am well convinced. An important thing which I realized, used to advise myself and now I use here to advise those who wish to change themselves is this: The people who love you, love you because of the way you are now. You want to change means either you want more people to like you or you want you to like yourself. I don't think it will work. If you took this many years to make this many people who like you now, how long will it take to collect this many people who like the 'new you'? Moreover, when you are trying to be someone who you

He visits my thoughts sometimes... It was a usual evening in the park for others. For me it was just a day away from home, when I was asked to accompany a friend to the park who when that particular girl called, left me in that corner and dived into the earphone of his mobile phone. It was in that lonely moment of boredom, he caught my attention. He was sitting there, curiously watching the playing kids around. When I looked at him, he gave me a smile. It was such a peculiar smile that it made me sit beside him. We had some formal conversation. But somehow I asked him that question, "Is there anything that haunts you?". He stopped for a moment and gave that beautiful smile again. Then he told me a few stories that he never got a chance to tell, despite being a story teller. He told me everyone liked him, but no one ever knew who he was. He was an active student in college days, an active person in his office and so everyone said he was a nice guy. But he always felt something